شبی در حرم

" در هر غزل که قافیه اش را حرم گذاشت " *

انگار روی عرش معلی قدم گذاشت

شاعر برای بردن نامت وضو گرفت

یک یا حسین گفت و به دفتر قلم گذاشت

او مخلصانه رو به حریمت سلام داد

اذن دخول خواست و رو بر کرم گذاشت

اشک از کنار گونه ی سرخش روانه شد

در بیت بعد جمله ای از محتشم گذاشت

باز این چه شورش است که بین کبوترا است

باز این چه صحن و گنبد و ...گلدسته هم گذاشت

او بی قرار راه جدیدی به سر گرفت 

مادر نوشت و قافیه اش را قسم گذاشت

شاعر ، کنار صحن و سرایت نشسته است 

چشمان خویش را به ضریح تو  بسته است

ای آرزوی دیدنتان روزگار او 

یا ابن الحسن ، نگاه شما اعتبار او

 تنها نه شاعر و پدر و مادرش فدات 

بلکه فدای موی شما هر تبار او

آقا ،  چه ماجرای عجیبی است در حرم

شمع ضریح و چرخش پروانه وار او 

ایران کویر بود ، سپس غرق آب شد 

از موقعی که گشته رضا افتخار او 

زاءر به اذن مادر سادات مشهد است

اما کجای صحن و حرم اختیار او

شاعر کنار صحن و سرایت نشسته است 

چشمان خویش را به ضریح تو بسته است

#سجاد_نوبختی

* تضمینی از استاد بزرگوارم آقای احمدی آورزمان :

در هر غزل که قافیه را در گذاشتم

آن را کنار واژه ی مادر گذاشتم