ناگفته

بیا بانو ، جهانم را بگیر و  پادشاهی کن 

بروی شانه هایم سر گذار و تکیه خواهی کن 

 

تمام عمر ، من ، محض رضایت سیب چیدم ، حال 

بیا ، این بار ، تو ، محض رضای من گناهی کن

 

بیا این بار تو آغوش خود را سمت من بگشای

مرا سوی بهشت بازوان خویش راهی کن

 

عزیز مصر بودن آرزویم نیست ، باور کن 

اگر از قعر زندانم رهاندی ، حبس چاهی کن

 

برایت روز و شب از گفته هایم شعر می گویم

اگر ناگفته می جویی ، به چشمانم نگاهی کن  

 

سجاد نوبختی